Menu
Een liesbreuk is een verzwakking van de buikspieren ter hoogte van het lieskanaal. In het lieskanaal lopen de bloedvaten naar de teelballen bij mannen en een soort van ophangsysteem bij de vrouwen. Hierdoor ontstaat een opening waarlangs vet of buikinhoud (darm, blaas, eierstok of appendix) naar buiten wordt geduwd.
Soms is de liesbreuk aangeboren. Meestal ontstaat deze zwelling echter geleidelijk bij het verouderen. Maar deze verzwakking kan ook ontstaan door zwaar hefwerk, sport, chronische hoesten etc.. De breuk ontstaan ook eerder bij mensen met verzwakt bindweefsel door genetische voorbeschiktheid of roken. Doorgaans komen breuken vaker bij mannen dan bij vrouwen voor.
Een liesbreuk verdwijnt nooit spontaan en heeft de neiging groter te worden met de tijd. Als er pijn is, groei van de zwelling, organen die mee naar buiten stulpen, kan men beter een ingreep laten uitvoeren. Een beklemde liesbreuk dient door middel van een spoedingreep onmiddellijk hersteld te worden. Dit wil zeggen dat er inhoud uit de buik vast komt te zitten in het lieskanaal, wat erg veel pijn, en soms ook braken kan veroorzaken.
De ingrepen gebeuren onder algemene narcose. Een open klassieke operatie kan ook onder ruggeprik gebeuren. Onafhankelijk van het soort ingreep wordt bij volwassen altijd een netje geplaatst.
Bij een klassieke open ingreep wordt een sneetje in de liesgemaakt en wordt de breuk terug naar binnen geduwd. Hierna wordt een netje geplaatst. Dit netje bevindt zich dus een het voorste gedeelte van de buikwand.
Bij een kijkoperatie of laparoscopie wordt eerst de buik opgeblazen en worden kleine gaatjes gemaakt voor het inbrengen van het netje en het vrijmaken en naar “binnen trekken” van de breuk. Het netje bevindt zich in een diepere laag van de buikwand.
De behandeling gebeurt via dagziekenhuis of met 1 nacht opname.
Onmiddellijk na de behandeling wordt gecontroleerd of u vlot kan wateren. Indien u pijn vrij bent en niet misselijk kan u ontslagen worden.
Complicatie komen na liesbreukchirurgie zelden voor (minder dan 1 procent). De meest voorkomende zijn nabloedingen, wondinfecties, recidief en chronische zenuwpijnen.